پرنیان

به نام قلم/ به قلم خودم(آزاده بابانژاد/پرنیان)   14 تیرماه روز قلم است، همان که به نامش سوگند یاد شده است؛ "نون و القلم و مایسطرون"، این‌روز بهانه‌ای شد تا نه در چرایی روز قلم و ستاره‌ی عطارد یا تیر که او را کاتب ستارگان می‌خوانند و یا جشن تیرگان و داستان هوشنگ پادشاه و گرامیداشت نویسندگان، بلکه گریزی به کار سخت خبرنگاری بزنم و قلم‌هایی که در این حرفه‌ی پر فراز و نشیب، دستی بر آتش دارند.  هر روز در ادارات و سازمان‌ها نشست‌های مختلفی برگزار می‌شود، اصحاب رسانه بسته به سابقه فعالیت شخصی و یا سابقه و جهت‌گیری رسانه‌ی متبوع، به این برنامه‌ها دعوت می‌شوند و به تهیه خبر می‌پردازند.بارها و بارها شده است که جست و جویی در فعالیت همکاران خبرنگار داشتم تا ببینم کدام‌یک اخبار را روی خروجی رسانه‌های خود برده و یا در نشریات به چاپ رسانده‌اند.شوربختانه باید عرض کنم که تنها 20 درصد آنهایی که به نشست‌ها دعوت می‌شوند، تولیدکننده خبر و بقیه، مصرف‌کننده هستند. دیدگاه آنها این است که خبر است دیگر، ما بنویسیم یا فرد دیگر چه فرقی دارد، همین حرف‌هاست و ما پاراگراف‌ها را جابجا و خبری جدید از آن تهیه می‌کنیم.نمی‌دانم این "جسارت سیاه" را چگونه بپذیرم که فی‌المثل همکار خبری وارد نشست خبری یا همایش و نشست سازمان‌ها می‌شود، چای و میوه و شیرینی‌اش را می‌خورد، کارت هدیه‌اش را هم می‌گیرد اما خبرش را کپی می‌کند، و بدتر آنکه اصلا کار نمی‌کند.... و در این میان همین همکار "کپی‌کار" ادعاهای بسیاری دارد، خودش را اهل فن و نویسنده می‌داند، از یادداشت‌هایش حرف می‌زند، یادداشت‌هایی که اگر 10 پاراگراف داشته باشد، هر کدامش زحمت فرد دیگری است و بدتر آنکه گاهی همین "یادداشت‌های سرقتی" رتبه‌های برخی جشن پرنیان...